لیلی داچه،صنعتگر فرانسوی الاصل که با تولیدات سفارشی، یک تجارت کلاه پهلوی پررونق در ایالات متحده تأسیس کرد. داچه در سن 14 سالگی مدرسه را ترک کرد و نزد عمه‌اش که یک آسیاب‌کار در بوردو بود، و بعداً نزد کارولین ریبوکس مشهور پاریسی شاگردی کرد.
در سال 1924 داچه به شهر نیویورک نقل مکان کرد، جایی که به عنوان فروشنده در فروشگاه بزرگ میسی و سپس در یک مغازه کوچک میلینر کار کرد تا اینکه به اندازه کافی پول پس انداز کرد تا کارفرمایش را بخرد.
برخی از نوآوری‌های خیره‌کننده او شامل کلاه کلوش، عمامه، کلاه‌های بافته شده از ریسمان آشپزخانه، کلاه‌های شیشه‌ای و لاک‌های لوسیتی، و کلاه‌های بی‌نظیر مرتبط با هنرپیشه مارلین دیتریش بود.
داچه در نهایت فعالیت خود را گسترش داد و شامل لباس، لباس زیر زنانه، واهرات و لوازم آرایشی شد. در سال 1968 زمانی که همسرش، ژان دسپرس، مدیر اجرایی لوازم آرایشی در شرکت Coty، بازنشسته شد، بازنشسته شد.
زنی با کلاه پوک، جزئیات یک سنگ نگاره رنگی از مخزن آکرمن، انگلیسی، 1820; در ویکتوریا و کلاه پوک، کلاه کلاهی شکل که زیر چانه بسته شده، با تاج کوچکی در پشت و لبه جلویی پهن که روی صورت را سایه می‌اندازد.
در آغاز قرن نوزدهم مد شد و زنان و کودکان در هر سنی می پوشیدند. اندازه کلاه پوک افزایش یافت تا اینکه در سال 1830، صورت یک زن جز از جلو قابل مشاهده نبود.
مد کلاه‌های کوچک که در دهه 1860 آغاز شد، دوران کلاه پوک را به پایان رساند. کلاه کوچک، گرد و نزدیک به هم، بدون لبه یا با لبه کوچک که زمانی زنان و مردان می‌پوشیدند. در قرون 12 و 13، زنان قلاب دوزی شده از مخمل، ساتن یا تافته را بالای سر خود می‌پوشیدند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.